Niezwykły bikepacking w Bułgarii. Czego nie lekceważyć i na co czekać?

Kiedy Honza zadzwonił do mnie i zapytał, czy chcę pojechać na tydzień do Bułgarii na swoim rowerze enduro, nie zastanawiałem się dwa razy. Bardzo mi się tam podoba zimą. Organizujemy tu nawet cotygodniowe obozy narciarsko-alpejskie pod hasłem Freeride Compass. Oto więc relacja z mojego niekonwencjonalnego bikepackingu w Bułgarii.

Po długiej podróży mieliśmy jeden „dzień aklimatyzacyjny” na bańskich szlakach. 5-dniowa przeprawa pomiędzy górami Pirin, Riła i Rodopy z noclegiem w schroniskach. I jeden dzień pożegnalny jako miłe pożegnanie z Bułgarią. Mimo, że podróżowaliśmy „lekko” (bez gotowania i spania), znaczną część swojego czasu poświęcałam na domowe przygotowania . Z jednej strony planowanie samej przeprawy, ale także wszystkich rzeczy, które ze sobą zabrałem. Przecież ubezpieczenie na czas wyjazdu jest zerowe i nie ma nic przeciwko lokalnej służbie zdrowia, ale naprawdę nie chciałam zasmakować tutejszych szpitali tylko dlatego, że zabrakłoby mi niezbędnego sprzętu.

Jako obuwie wybrałem tylną oponę Maxxis Minion SS EXO TR w połączeniu z odporną na przebicie wkładką Tubolite HD. Z przodu zostawiłem oponę, w której czuję się komfortowo, czyli Maxxis DHR II Max Gripp 2.4.

Honza przedstawił już przemyślany zarys planu. W JBC Revelations poznałem bułgarskiego jeźdźca Georgiva Radeva, który skontaktował mnie z Pavlem Siderovem, który buduje i opiekuje się centrum szlaków pomiędzy miastami Velingrad i Varvara, które oczywiście chcieliśmy odwiedzić na torze.

Oprócz butelki rowerowej Lezyne o pojemności 750 ml umieszczonej w ramie roweru, na wyjazd spakowałem dziesięciolitrową kamizelkę do biegania z Montany.

Dla zainteresowania:

• 2 elastyczne butelki na wodę o pojemności 500 ml

• sprzęt do konserwacji i naprawy rowerów:

Spray silikonowy Brunox

Smarowanie łańcucha Smar Shimano PTFE

2x mała szmatka

Opaski zaciskowe dla elektryków

2 dusze Światła Mitas

przyklejanie Lezyne Smart Patch

Pompa kieszonkowa Lezyne

2x dźwignie montażowe Schwalbe

60ml szpachli Stans Notubes

Inflator CO2 FORCE PUFF 2.0 + zapasowe knoty

2x bomby Lezyne 25g

zamienna linka zmiany biegów z zaślepką

Wieloklawiszowy Lezyne

nóż

Latarka czołowa Petzl Bindi

Manometr Schwalbe Airmax + zapasowy akumulator

Leki przeciwbólowe, problemy jelitowe, stany zapalne, reakcje alergiczne, paralen

Inhalator na astmę

Apteka - dezynfekcja, płatki dezynfekcyjne, mocna taśma tekstylna, rękawiczki, maska do resuscytacji, folia aluminiowa, opaska uciskowa, bandaż

Ręcznik Sea To Summit Airlite w kostce mydła do ciała i mydła żółciowego do prania

Balsam barierowy w sprayu (dosłownie uratował mi tyłek)

Z zapasowych ubrań miałemszalik kolarski , zapasową podkładkę, sportową koszulkę z krótkim rękawem, podkoszulek, rękawiczki i kurtkę Montane PAC PLUS Gore-Tex

Mały napój jonowy na upalne dni

Batony proteinowe Nutrend i jedzenie (wolę pieczywo kanapkowe). Zawsze przygotowany na dwa dni, kiedy wyruszymy poza cywilizację.

2 nakolanniki G-form Pro Rugged

Wszystko zaczęło się w niedzielę w mieście Bansko , kiedy się lekko spakowaliśmy i udaliśmy się przez lokalny teren narciarski do schroniska górskiego Vichren . Pierwszy kilometr wzniesiony w spokojnym tempie w starym lesie świerkowo-sosnowym zaprowadził nas do schroniska górskiego Vichren. Po krótkim podziwianiu tutejszej 1300-letniej sosny i widoku na Bansko, wracamy do Chaty Banderici, gdzie mamy sałatkę 950g z kozim serem! Stamtąd wracamy do Bansko wyłącznie lokalnymi ścieżkami dydaktycznymi, które wchodzą w skład tego obszaru. Przy krótkich przeprawach mamy wygodne 40 km i 1480 m przewyższeń . Wszystko kończymy pysznym grillowanym pstrągiem złowionym z lokalnych stawów rybnych.

Następnego dnia w pełnej zbroi wyruszyliśmy z Gór Pirin w kierunku przeciwległych Gór Riła . Po 30 km dojeżdżamy do pierwszego małego miasteczka. Plan był taki, żeby zatrzymać się na kawę w restauracji rybnej, skąd pozostało nam już tylko wspiąć się do chaty Granchar. Po drodze widziałem skaliste grzbiety górujące nad miastem. Nie byłam głodna ani nie miałam ochoty na lokalną kawę, więc postanowiłam ją wypić. Po bolesnej wędrówce przez ciernie dotarliśmy na szczyt i wspięliśmy się na dwie z tych grani . Całkowicie zagotowani upałem zatrzymaliśmy się w restauracji po rzeczy i udaliśmy się w stronę chaty Grancharów. Po 20 km wspinaczki zaczęły się otwierać pierwsze widoki . Nie na długo. Przy deszczu i 2 kilometrach w pionie dojeżdżamy do chaty Granchar, gdzie myjemy się w strumyku i spędzamy noc.

W nocy nie mogłam spać, więc dzień zaczęłam pięknym wschodem słońca. Na śniadanie jem lokalny klasyczny przysmak chlebowy zawijany w jajko z marmoladą i serem bałkańskim i ruszamy wzdłuż zboczy Riły w Rodopy. Przez cały dzień droga wije się i oferuje zapierające dech w piersiach widoki na dolinę. Na koniec czeka nas flow-trail o długości 8 km, na którym zeszliśmy 900 metrów . Dzień kończymy gorącym prysznicem i gigantyczną pizzą w miasteczku Velingrad.

Dzięki wspomnianemu już Pawłowi Siderovowi i miejscowej spółce kolejowej udało mi się zorganizować połączenie wagonu przeznaczonego do przewozu rowerów . Ten ostatni jest w fazie testów i nigdy nie został oficjalnie podłączony dla pasażerów. Dlatego musieliśmy tłumaczyć maszyniście, jak koła są zawieszane na hakach i ponownie zdejmowane. Po krótkiej wymianie zdań ruszamy w stronę Varvary . Każdy z nas miał bilet za 58 koron i o 6:40 rano wsiedliśmy do kolejki wąskotorowej jadącej do miasteczka Varvara. O 7:30 zaskoczył nas 30-stopniowy upał , który tylko się pogłębiał. Z tego powodu zmuszeni byliśmy ominąć słynny lokalny szlak. Pomysł pokonania kolejnych 700 metrów w takim upale z niepewnością uzupełnienia wody jest praktycznie niewyobrażalny. Mimo to w niecałe 18 km wspięliśmy się na wysokość 1300 metrów. Po wyczerpującym szlaku grzbietowym o długości 6 km prowadzącym do doliny, w upale odbyło się ostatnie podejście i zejście z powrotem do Welingradu. 38 km / 1690 pion. metrów .

Ostatnie dwa dni przeprawy czekały nas na piękną przejażdżkę rowerową po opuszczonych Rodopach . Piękne lasy sosnowe przeplatały się z równinami porośniętymi wysoką trawą, na których od czasu do czasu pasły się krowy i dzikie konie. Przez cały czas poruszaliśmy się grzbietem pasma górskiego. Krótkie, wyboiste wzniesienia na przemian z tymi samymi zjazdami w kółko. Na koniec pierwszego dnia spotkała nas nie tylko miła niespodzianka. W szczerym odludziu pojawił się piękny Pensjonat z ogrodem , czystymi europejskimi toaletami i bardzo życzliwym gospodarzem. Opiekował się nami i swoją panią nie tylko po królewsku, więc następnego dnia, kiedy w ramach poczęstunku przyniósł nam miskę malin ze swojego ogrodu, nawet nie chciało nam się wychodzić. Następny dzień miał podobny charakter. Następnie po prostu przyłóż go z powrotem do Bańskiego i został pomalowany.

Wieczorem obliczyliśmy, o której godzinie następnego dnia musimy wyjechać, aby zdążyć na otwarcie przejścia granicznego Serbia-Węgry. Gdy zorientowałem się, że mam jeszcze jeden wolny dzień przed sobą, nie wahałem się i kupiłem karnet narciarski do lokalnego ośrodka narciarskiego. Na lokalnych trasach doradzał mi bułgarski jeździec enduro o charakterystycznym imieniu Ivan Kolev . Swoją drogą Ivan również bierze udział w Enduro World Series i zna kilku chłopaków z Czech. Ten dzień był miłą wisienką na szczycie i tak już wspaniałej wycieczki.

W sumie przebyto 345 km / 8700 m . (nie licząc ostatniego dnia kolejki linowej)

A oto obiecany już filmik:

Każdy, kto zainspirował się Kubą i chce zrobić coś podobnego, nie wahaj się skontaktować, aby uzyskać więcej wskazówek dotyczących podróży.